...Podarował więc Bóg człowiekowi góry, jako jeden z najwspanialszych darów...

Tym razem "nabieram wiatru w żagle" w Zakopanem, wędrując po okolicznych górach...Szkoda tylko, że tutaj jest już tak mało odludnych miejsc...

Dobrze jest co jakiś czas pozostawić swoje życie na boku… Zdystansować się od świata i uświadomić sobie Bożą łaskę życia. 

Pan Jezus powiedział kiedyś do swoich zmęczonych pracą uczniów: "pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco (Mar.6:31)." 

 

Sami...bez ludzi... bez tłumów...sami...osobno...aby przeżyć samotność, w której można "zobaczyć" ciszę...   

"Przestrzenią ducha, miejscem gdzie on może rozpostrzeć skrzydła jest cisza"

Duch Boży jest wszędzie...

Jednak chyba najchętniej tchnie w górach...w lesie...

w jaskini... na morzu...na dzikich łąkach...niż w betonowych bunkrach naszych domów...

czy też w zgiełku rozkrzyczanych ulic... 

To w surowej ciszy i samotności można go łatwiej spotkać, poznać, porozmawiać...

Św.Jan zapisał objawione mu słowa: „Błogosławiony, który odczytuje” – błogosławiony ten, który odczytuje ślady Boga Najwyższego i przeżywa Jego obecność i dostrzega Jego działalność na drodze, po której stąpa. 

To my wybieramy, gdzie zanoszą nas nasze nogi...

Góry mówią o niezmiennym Bogu. Uświadamiają, że w tym zmiennym świecie, chaotycznym nurcie wydarzeń, wszechobecnej sensacji i ludzi, którzy nigdy nie zdejmują swoich masek; istnieje pewien element stały i niewzruszony... Niezmienny, sprawiedliwy  Bóg...