MILIONY LAT...

      Kamień, który się pali...
     ( Bursztynowe zbiory Martyny )

Jeśli mowa o bursztynie, to przyznam, że miłość do tego złocisto-miodowego minerału zaszczepiła we mnie Martyna. Nałogowa miłośniczka i zbieraczka bursztynowych kamyków. I co najpiękniejsze, nie trudni się tym dla zysku, ale dla własnej satysfakcji, jaką przynosi jej samo łazikowanie po plaży w poszukiwaniu słowiańskiego jantaru. 

Dla Martyny wiatr i zimno nie mają znaczenia. Skoro morze „sztormuje”, to znak, że nadciąga bursztyn, a ona szczęśliwa już biegnie na plażę…

Na parapecie kuchennego okna, w przeróżnych szklanych pojemnikach Martyna przechowuje swoje żywiczne cudeńka. Takowy widok cieszy oko i sprawia, ze naprawdę ma sie ochotę ruszyc na plażę w poszukiwaniu jantaru... 

Wieczorową porą, przy blasku świec, ustawionych między szkłem z bursztynowymi kamykami, Martyna opowiadała o wydarzeniach, które już właściwie legendą się stały:

A mianowicie, pewnej jesiennej niedzieli wszyscy mieszkańcy nadmorskiej miejscowości  zebrani byli w kościele. Ksiądz proboszcz odprawiał mszę. Właśnie nadszedł moment podniesienia – czyli najważniejsza chwila podczas każdego nabożeństwa. Wtem drzwi kościoła otworzyły się z głośnym stukotem i do wnętrza wbiegł zaaferowany mężczyzna. Nie zważając na doniosłość chwili, podbiegł do księdza i szepnął mu coś na ucho, po czym usiadł w pierwszym rzędzie, kręcąc się niespokojnie. Ksiądz w błyskawicznym tempie zakończył mszę i zwrócił się do wiernych: „Kochani, bursztyn ruszył”. Ludzie licznie zgromadzeni w kościele, podążyli w pośpiechu do wyjścia. Ksiądz bez namysłu naciągnął kurtkę na sutannę i ruszył za swoimi parafianami... 

- Czy potrafisz to zrozumieć Olimpio? To taki szał, taki amok - mowiła Martyna, a w jej oczach mrugały ogniki świec...

- To taka pasja, którą żyjesz...

- To moja miłość na całe życie...

Biały bursztyn ( bursztyn carski - najwartościowszy i najbardziej ceniony, a jednocześnie najrzadziej spotykany w naszych rejonach)

Jak opowiada Martyna, gdy go szukasz, bardzo często może Cię zmylić zwyczajna guma do żucia, która zalega nasze plaże... Oto nasza kultura - mówi Martyna. Dopiero gdy weźmiesz w palce i poczujesz tę miękkość, wiesz, że to nie może być bursztyn...

Bursztyn zielony (bagienny) - Dawniej mylnie uważałam, że swoją barwę zawdzięcza długiemu leżakowaniu w bagnie. I przyznam szczerze, że nawet nie zniechęca mnie fakt, że aby uzyskać zielony odcień, poddawany jest obróbce termicznej... Moja sympatia do niego jest niezmienna...
To zdecydowanie mój ulubiony kolor...

Mój pierścień, z jantarem ze zbiorów Martyny... 

Zatoka Gdańska jest miejscem najbogatszych złóż bursztynu w skali świata.
Kiedyś, gdy klimat był znacznie cieplejszy, obszar lądów i mórz wyglądał inaczej niż obecnie,  a tereny Europy Północnej były największym lądem w tamtym czasie, porośniętym lasem bursztynowym.

 Drzewa tego lasu nie miały zbyt wielkich wymagań i wytwarzały olbrzymie ilości żywicy. Żywica wypływała ze zranień, pęknięć pni drzew i konarów, tworząc nacieki i sople, spływające na glebę lub pozostające wewnątrz pni drzew. Świadczą o tym nierzadko znajdowane kilkukilogramowe bryły lub sople bursztynu. 

Następnie klimat zaczął się ochładzać, a potem to już tylko lodowiec zrobił swoje i tyle. Stworzył basen obecnego Bałtyku, a także wypłycił bursztynonośną warstwę, która obecnie jest otwarta od strony morza, a bursztyn jest z niej ciągle wymywany podczas sztormów i roznoszony wzdłuż brzegu w kierunku Litwy i Polski. 

Podczas sztormów zimowych i wiosennych, gdy zasolenie wód Bałtyku wzrasta, lekki bursztyn zaczyna pływać i z łatwością jest wypłukiwany na plaże.

Według tego, co szacuje Państwowy Instytut Geologiczny, Polska skrywa olbrzymie zasoby bursztynu. Podobno wartość krajowych złóż  tego minerału może być większa niż węgla kamiennego wydobytego po II wojnie światowej.